0058 : Value Visions 22-04-2012

ผมหายไปจาก Blog แห่งนี้นานมาก
เนื่องด้วยงานประจำอยู่ในช่วงปิดบัญชี
พอปิดบัญชีเสร็จก็ดันมาป่วยอีก
สถานะตอนนี้ผมก็ยังจัดอยู่ในหมวดหมู่ของคนป่วยอยู่ครับ

การป่วยครั้งนี้เหมือนจะน่าตกใจที่สุดในชีวิจของผม
หนักหรือเปล่าผมไม่รู้ แต่ผมไม่เคยเจอมาก่อน
ปกติผมป่วยเป็นแค่ไข้หวัด ตาแดง แมลงกัด ประมาณนั้น
แต่คราวนี้อาการก็คือจู่ๆหน้าก็ชาเริ่มจากซีกซ้ายแล้วก็ซีกขวา
จากนั้นแขนขาหมดแรง รีบไปโรงพยาบาล(โรงบาลรัฐแห่งนึง)
หมอตรวจดีมาก(ประชด) ให้วิตามินบีกลับมา 1 ซอง แล้วไล่ผมกลับไปนอน
วันรุ่งขึ้นผมไปหาหมอคลินิกอีกรอบ หมอบอกผมเป็นต่อมน้ำเหลืออักเสบ
ตกเย็นผมก็เลยกลับบ้านไปหาหมออีกที่นึง
หมอคนนี้เป็นหมอประจำของแม่ผม
แกตรวจแล้วแกบอกขอส่งต่อให้หมอสมอง
ไอ่เราก็ เห้ย! กูจะเป็นอะไรเปล่าวะเนี่ย ?
ก็ไปตรวจกับหมอสมอง เค้าก็วินิจฉัยว่าเป็นปลายเส้นประสาทอักเสบ
และอาการเริ่มต้นของไมเกรน
แล้วก็พ่วงด้วยต่อมน้ำเหลืออักเสบอีก

การป่วยครั้งนี้ทำให้ผมตระหนักถึง " เวลา " ว่า เวลาของเราที่ยังหนุ่มแน่น
บางทีเราอาจจะคิดว่ามันเหลืออีกมาก
แต่จริงๆแล้วใครจะไปรู้ ว่าเรามีเวลาเหลือมากน้อยเพียงใด

ผมคิดย้อนไปแล้วผมรู้สึกแย่มาก
ถ้าผมเป็นอะไรไปในวันนั้น ผมคงตายตาไม่หลับแน่
เพราะยังมีหลายสิ่งที่ผมอยากทำแต่ยังไม่ได้ทำ
ยังไม่ได้ทดแทนบุญคุณพ่อแม่
ยังไม่ได้ดูแลท่านให้สมกับที่ท่านเลี้ยงดูเรามาอย่างดี
ยังไม่ได้บวชให้พ่อแม่เห็นผ้าเหลืองเลย ฯลฯ

พอชีวิตเคลื่อยที่เข้าใกล้ความตาย
สิ่งที่เราคิดว่าจำเป็น เช่น เงินทอง วัตถุต่างๆ
กลับไม่มีค่า เงินที่ผมเทรดหุ้นมาได้
ผมรู้สึกว่า มันแทบไม่มีค่าอะไรเลยถ้าผมไม่มีสุขภาพดี
ตรงกันข้าม ผมยอมแลกเงินและทรัพย์สินทั้งหมดของผมกับสุขภาพด้วยซ้ำ
(ถ้าแลกได้นะ)

ตอนนี้ผมก็อยู่ในช่วงรักษาตัวอยู่
แต่ก็ไปทำงานปกติ ทานยาไปด้วย
การไม่มีอิสรภาพทางการงินนี่มันแย่นะ
ถ้าผมมีอิสรภาพทางการเงินนะ วันพรุ่งนี้ผมคงไปเขียนใบลาออก
แล้วนอนพักรักษาตัวอยู่บ้านจนหาย
แล้วก็ใช้ชีวิตต่อจากนี้แบบให้มีคุณภาพชีวิตที่ดีสุดๆ
อยู่ใกล้ๆคนที่ผมรัก ดูแลพ่อแม่

แต่ก็ความจริงกับความฝันมันไม่ได้บรรจบกันบ่อยครั้งนัก
แต่... ผมต้องทำให้มันบรรจบกันให้
ด้วยชีวิตที่ยังเหลือลมหายใจอยู่เนี่ยแหละ

สู้ต่อไป
จะเจ็บเพียงไหนก็ตาม
ก็จะสู้ต่อไปครับ!


บทเรียนชีวิตเนี่ย ไม่ได้มาทีละหมัดสองหมัดเลยนะ
มาทีเป็นชุด เราได้แต่ยืนรับหมัดนั้นให้อยู่เท่านั้น
ยืนให้มั่น อย่าล้มเด็ดขาด แต่ถึงล้ม ก็จงลุกขึ้นมา
ตราบเท่าที่เรายังมีลมหายใจ!