0141 : บันทึกความสุข 13 พ.ย. 2556

บันทึกความสุข 13 พ.ย. 2556

1. วันนี้หุ้นปันผล HMPRO เข้า port ทำให้ nav port ที่ปริ่มๆจะ loss กลับมาบวกได้ และทำให้ต้นทุน hmpro ในพอร์ตลดลงไปอีก รวมๆแล้วตอนนี้ลดทุนไปได้ราวๆ 40 กว่า % แระ เย้ๆ ใกล้จะได้มองหาตัวใหม่แล้ว   อันที่จริงการเทรดแบบ KZM บ้านๆของเรามันก็คล้ายๆกับสมการของ Ray Dalio อยู่บางส่วน พอทำไปๆ ก็จะรู้สึกว่าเอ๊ะ นี่มันก็คล้ายๆกันเลยอ่ะ   อย่างช่วงแรกๆที่เริ่มศึกษา kzm พี่โจแนะนำให้เทรดลดทุนโดยใช้ kzm มองย้อนไป มันก็คือการทำ true alpha แบบนึงนั่นเอง เพียงแต่แตกต่างกันในรายละเอียด พวก mm หรือ กลยุทธ์ต่างๆ

2. วันนี้กลับมาทำงานวันแรก งานก็รออยู่เยอะเลย ฮ่าๆ ก็พยายามเคลียร์ไปจนได้ แต่ก็สามารถรักษาความคิดไม่ให้บ่นหรือคิดลบได้ตลอดวัน บางทีการบ่นอาจจะเป็นการระบาย แต่มันก็จะส่งพลังด้านลบออกมาปกคลุมตัวเราเช่นกัน และมันทำให้เรามองหาความสุขได้ยากขึ้นละมั๊ง ก็เลยอย่างที่เคยเขียนไป คือ เราตั้งใจว่าจะไม่บ่น ไม่คิดลบ ถ้ารู้ตัวก็จะรีบดึงสติกลับมา

3. ช่วงบ่ายๆน้องบิ๊ก แตมูจิน ข่าน Facebook Chat มาคุยเกี่ยวกับเรื่องแต่งงาน ถามว่า “คู่ชีวิตของพี่ มีส่วนช่วยในการบรรเทาความทุกข์ของพี่ ส่วนใหญ่ไปในทางไหนมากกว่ากันครับ ระหว่าง การให้คำแนะนำ หรือ การนั่งฟังเรา เฉยๆ”

เราตอบไปว่า ส่วนใหญ่เค้ารับฟังเรามากกว่า ไม่ค่อยได้ช่วยแนะนำอะไรเท่าไหร่ แต่การที่เราได้พูดออกไป เราเชื่อว่ามันทำให้เราสามารถหาทางออกให้ปัญหาอุปสรรคที่เราพบเจอได้ง่ายขึ้น การพูดก็คือการเรียบเรียงความคิด เหมือนการเขียน เมื่อความคิดเรียงตัวกัน มันก็จะคิดเป็นระบบมากขึ้นละมั๊ง

จริงๆคนที่คอยฟังเรานั้นหายากนะ เพราะโลกเราทุกวันนี้ไม่ค่อยมีคนฟังกันเท่าไหร่  ส่วนใหญ่เราต่างก็ต้องการพูด ต้องการสื่อสิ่งที่เราคิด สิ่งที่เราเชื่อ ซึ่งบางทีหากอาการหนักๆก็จะเป็นอย่างในปัจจุบันเกี่ยวกับพวกกีฬาสีต่างๆ ต่างคนต่างเชื่อ ต่างแสดงความคิด จนบางทีก็แสดงออกรุนแรงเกินไป

คนเราต้องการคนรับฟัง ถ้าเจอคนที่รับฟังเราแล้ว หรือเจอคนที่เค้าพร้อมเล่าทุกอย่างให้เราฟัง จงรักษาเอาไว้ให้ดีๆ ^ ^

อีกเรื่องนึงก็คือ พองานแต่งงานเสร็จความรู้สึกก็คือ โอ้ เหมือนหน้าที่ความรับผิดชอบมันเพิ่มขึ้นเลย ซึ่งมันเป็นแค่ความรู้สึกนะ ประมาณว่า เห้ย เราจะมาเหยาะๆแหยะๆ เล่นๆไม่ได้แล้ว มีคนข้างหลังเราแล้วหว่ะ ตั้งใจเดินหน่อย ต้องพยายามให้มากขึ้น ต้องพัฒนาตัวเองให้ดีขึ้น จนปกป้องคนที่เรารักได้จริงๆ

บางทีมันเป็นแรงบันดาลใจโดยปริยายมั๊งครับ อารมณ์ประมาณ อ.เฉลิมชัย ตะโกนบอกว่า มึงต้องสู้! สู้ยิบตานะโว้ย! แพ้ไม่ได้! มึงลองคิดดูถ้ามึงแพ้ มึงไม่ได้แพ้คนเดียวแล้วนะ!